Ο Θανάσης Μπαράκας γεννήθηκε το 1971 στη Γερμανία. Από μικρός ήταν λάτρης του αθλητισμού. Από νωρίς οι προπονητές διέκριναν το ιδιαίτερο ταλέντο του στα άλματα. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Άλμα εις μήκος (F11).
Του αρέσει η μουσική και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον συνδικαλισμό. Εργάζεται στο Νοσοκομείο της Ρόδου είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.
Μιλά Ελληνικά, Αγγλικά και Γερμανικά. Ανήκει στο Σύλλογο Δωδεκάνησος και προπονητής του είναι ο Ναπολέων Μίαρης. Έχει περιορισμό όρασης (τύφλωση) από τη παιδική του ηλικία.
Στους Παγκόσμιους Αγώνες Τυφλών που διεξήχθησαν το 2007 στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας ο Θανάσης Μπαράκας κατέκτησε ένα Χρυσό Μετάλλιο στο Άλμα εις ύψος και ένα Αργυρό μετάλλιο στο Τριπλούν.
Διακρίσεις
Παραολυμπιακοί Αγώνες
1. 2008 Στίβος Άλμα εις Μήκος F11 3ος
2. 2004 Στίβος Άλμα εις Μήκος F11 5ος
3. 2004 Στίβος Τριπλούν F11 8ος
4. 2000 Στίβος Άλμα εις Μήκος F11 1ος
Παγκόσμια Πρωταθλήματα
1. 2002 Στίβος 200m T11 4ος
2. 2002 Στίβος Άλμα εις Μήκος F11 3ος
3. 2002 Στίβος Τριπλούν F11 5ος
Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα
1. 2005 Στίβος, Άλμα εις Μήκος, F11 1ος
2. 2003 Στίβος Τριπλούν F11 4ος
3. 2003 Στίβος Άλμα εις Μήκος F11 4ος
Η συνέντευξη που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε για την ιστοσελίδα της ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ λίγο πριν τους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας :
- Τι μήνυμα στέλνετε στους νέους για τον αθλητισμό;
Απευθυνόμενος στους νέους θα ήθελα να τους πω ότι ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής, Φυσικά στην εποχή που ζούμε η παραπαιδεία κάνει πολύ δύσκολο αυτό το έργο. Θα πρότεινα να αφιερώνουν τον ελάχιστο και πολύτιμό τους χρόνο να γυμνάζονται, για την υγεία του σώματός τους, της ψυχής τους και κυρίως γιατί θα τους βοηθήσει στην επίδοσή τους στα μαθήματα. Είχα παρακολουθήσει μια συνέντευξη ενός μεγάλου παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι, του Κασπάρωβ, ο οποίος είπε ότι για να είναι το μυαλό του συγκεντρωμένο στη σκακιέρα και να μπορεί να σκεφθεί την κάθε κίνηση, κάνει τρεις ώρες προπόνηση joking για καλή φυσική κατάσταση. Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε, πόσο χρήσιμο είναι για κάποιον, έστω αυτός τρέχει λίγο. Πραγματικά, σ’ αυτό το Γολγοθά της παιδείας, η ενασχόληση με τον αθλητισμό θα λύσει στο νέο τα χέρια, θα τον κάνει να βρει νέες διεξόδους. - Ποιά είναι η εκτίμησή σας για τους Παραολυμπιακούς αγώνες;
Πιστεύω ότι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα θα έχουν μεγάλη επιτυχία. Είναι πρόκληση για την Ελληνική κοινωνία, διότι οι Έλληνες είναι «ζεστός» λαός και με την ανάλογη προβολή που γίνεται τον τελευταίο καιρό των Παραολυμπιακών Αγώνων και με τις συχνές συζητήσεις και την ενημέρωση, θα παρακολουθήσουν τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και πραγματικά θα γνωρίσουν τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρίες που τους είχαμε συνηθίσει πριν 20 χρόνια να ζητιανεύουν στην Ομόνοια! Πιστεύω ότι, όταν σβήσει η φλόγα των Παραολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα ως κοινωνία θα έχει κληρονομήσει μια καλύτερη συμπεριφορά και αντίληψη για τα Άτομα με Αναπηρίες. - Ποιες δυσκολίες συναντά ένας αθλητής μέχρι να φθάσει στους Παραολυμπιακούς αγώνες;
Οι δυσκολίες είναι ίδιες με αυτές που έχει και ένας αθλητής που μετέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κατ’ αρχήν πρέπει ο ίδιος να αποφασίσει ότι θα κάνει επαγγελματική προπόνηση, που σημαίνει ότι θα αφιερώσει πάρα πολλές ώρες , θα κάνει πολλές θυσίες και εφόσον είναι ταλέντο, πραγματικά θα πάει ψηλά. Υπάρχουν κάποιες κατηγορίες φυσικά, που αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα, και κυρίως αθλητές που κινούνται με αναπηρικά καρότσια, και θα πρέπει να βρίσκουν προσβάσιμους χώρους για άθληση, που μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν πολλοί. Πιστεύω ότι μετά τους αγώνες που θα χρησιμοποιούνται πλέον οι Ολυμπιακές και Παραολυμπιακές Εγκαταστάσεις, θα λυθεί αυτό το πρόβλημα. Ένα άλλο πρόβλημα, ίσως το δυσκολότερο που αντιμετωπίζουν οι αθλητές με αναπηρίες, είναι η μη ύπαρξη μιας Δομής στο χώρο του Αθλητισμού των Αναπήρων. Τον τελευταίο χρόνο λειτουργεί πλέον μια και μόνο Ελληνική Αθλητική Ομοσπονδία Αθλητών με Αναπηρίες, η οποία είναι στα σπάργανά της και δεν θα φοβόμουν να πω ότι υπάρχουν μέσα άνθρωποι οι οποίοι, ναι μεν έχουν τη θέληση να βοηθήσουν, αλλά δεν έχουν την αθλητική κατάρτιση, γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό, αλλά προέρχονται από το συνδικαλιστικό χώρο. Ελπίζουμε σιγά – σιγά, αθλητές που μετά το 2004 θα σταματήσουν τον αθλητισμό, να ασχοληθούν με το κομμάτι της Αθλητικής Ομοσπονδίας, γιατί οι ίδιοι γνωρίζουν τι θα πει αθλητισμός. Έτσι πραγματικά όλες οι δυσκολίες που ως αθλητές ξεπέρασαν με το πείσμα τους και χώνοντας το χέρι βαθιά στην τσέπη να μην υφίστανται και να υπάρχει ένα καλύτερο αύριο για αυτούς που θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. - Πόσο συμβάλλει η Αποκατάσταση στην επίτευξη των στόχων ενός αθλητή και/ή ενός πρωταθλητή;
Η Αποκατάσταση είναι το βασικό κομμάτι μέσα στον πρωταθλητισμό. Όταν κάποιος θελήσει να κάνει πρωταθλητισμό και έχει στόχους να κερδίσει ένα παγκόσμιο ή ένα παραολυμπιακό μετάλλιο, θα κάνει τέτοια σκληρή δουλειά, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει κάποια προβλήματα τραυματισμών. Και όλοι γνωρίζουμε ότι, μετά από έναν τραυματισμό, αν μείνεις για μεγάλο διάστημα έξω, όλα τα χρονοδιαγράμματά σου ανατρέπονται. Πιστεύω όμως ότι, πρέπει να υπάρχει η σωστή Αποκατάσταση, από οργανωμένα Κέντρα, που να νιώθει ασφαλής ο Αθλητής και να ξέρει ότι θα επιστρέψει στους αγωνιστικούς χώρους και στο συγκεκριμένο πρόβλημα δεν θα έχει κάποια υποτροπή.
Έχοντας προσωπική εμπειρία, μέσω της σελίδας σας, θέλω, σ’ αυτήν τη δύσκολη χρονιά, που άρχισε με πολλά οράματα και ξαφνικά μόλις στην αρχή της περιόδου με άφησε έξω, δύο μήνες από πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη, να ευχαριστήσω τον νευροχειρουργό κ. Χρήστο Γεωργόπουλο και το Κέντρο Αποκατάστασης «ΑΝΑΠΛΑΣΗ», που με έχει φέρει γρήγορα πίσω στους αγωνιστικούς χώρους, χωρίς να υστερώ σε κάτι. Ίσα – ίσα κέρδισα πιο πολλά.
Ο Θανάσης Μπαράκας πήρε χρυσό μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες του Ελσίνκι το 2005 . Αυτή είναι η δήλωση που έκανε μετά την εκπληκτική του προσπάθεια και που ζήτησε να δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα μας: «Είναι μια από τις σημαντικότερες νίκες μου, γιατί έχω να ακούσω στο βάθρο τον Εθνικό μας Ύμνο από το Πανευρωπαϊκό του 2001. Τη χαρά μου, μόλις καταμετρήθηκε το άλμα μου, έσπευσα να τη μοιραστώ με τον θεράποντα ιατρό μου Χρήστο Γεωργόπουλο, που ως γνωστόν με χειρούργησε και με στήριξε σε κάθε δύσκολη στιγμή.
Τώρα, μετά την αλλαγή του προπονητή μου -γυμνάζομαι πλέον με τον Ναπολέοντα Μιάρη- και σε μια εποχή όπου πολλοί θεωρούσαν ότι, μετά την χειρουργική επέμβασή μου οι δυνατότητές μου θα ήταν πλέον περιορισμένες, το αποτέλεσμα και κυρίως η επίδοση αποτυπώνουν το αντίθετο και με δικαιώνουν. Μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι, οποιοσδήποτε τραυματισμός μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως, όταν αντιμετωπίζεται από τους πλέον ειδικούς ».
