του Δρ. Χρήστου Γεωργόπουλου, Νευροχειρουργού,
Προέδρου του Κέντρου Ιατρικής Αποκατάστασης «ΑΝΑΠΛΑΣΗ»
Διευθυντού Νευροχειρουργικής Κλινικής Νοσοκομείου «ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ»
Πριν από μερικά χρόνια, οποιαδήποτε απόπειρα συνεργασίας μεταξύ του Ελληνικού Κράτους και των Ιδιωτικών Φορέων στον τομέα της Υγείας χαρακτηριζόταν ως «ξεπούλημα της Υγείας, του πιο ευαίσθητου κοινωνικού αγαθού, στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα». Η κυριαρχία ενός τέτοιου άκρατου λαϊκισμού, ίσως εν πολλοίς δικαιολογημένη, είχε ως συνέπεια η «Υγεία» και κατ’ επέκταση η «Πρόνοια» να σήπονται από μια παγιωμένη ανορθόδοξη και ανελαστική νοοτροπία με απουσία σχεδιασμού και στόχων και με έλλειψη δομών και υποδομών. Τελικά, ο ίδιος ο –κατά τεκμήριο- «αδαής» Έλληνας Πολίτης εισέπραττε το αποτέλεσμα της αναχρονιστικής, απρόσφορης και χωρίς όραμα και προοπτική πολιτικής, όπου η ιδιοτέλεια, η άγνοια και η σκοπιμότητα παραγκώνιζαν οποιαδήποτε αγαθή πρόθεση.
Την ίδια στιγμή, οι κεντρικές πολιτικές εξουσίες των οικονομικά και κοινωνικά ανεπτυγμένων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε συνεργασία με τις ιατρικές τους κοινότητες σχεδίαζαν και ανέπτυσσαν σύγχρονα νοσολογικά μοντέλα, τα οποία ενέτασσαν, μέσα από καθαρά ιδιωτικοοικονομικού χαρακτήρα πρακτικές, στο σχεδιασμό, την οργάνωση και παροχή υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας και προστασίας.
Τα «Άτομα με Αναπηρίες», που συνιστούν το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας, σύμφωνα με το Σύνταγμα «έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας».
Επομένως, οι … «ανάπηροι»(!) είχαν και έχουν ανάγκη από σύγχρονες και υψηλές ποιοτικά υπηρεσίες Υγείας και Αποκατάστασης στην ίδια τους τη χώρα και όχι από μια «προνοιακή πολιτική», που εξαιτίας της προκλητικής κακοδιαχείρισης αναδεικνύεται ως κρατική ελεημοσύνη και εξαργυρώνει τον κοινωνικό ρατσισμό με επιδόματα.
Το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό κόστος απ’ αυτές τις λεπτής ηθικής υφής χρόνιες αντιλήψεις και εκατέρωθεν πρακτικές που οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση, είναι ανυπολόγιστο. Τεράστια κονδύλια σπαταλήθηκαν και σπαταλώνται γενικά, άδικα και αναιτιολόγητα, την ίδια στιγμή που, ακόμα και ένα μικρό κομμάτι τους μπορεί να ικανοποιήσει θεσμικά κατοχυρωμένες θεραπευτικές και κοινωνικές παροχές, στο σύνολό τους και σε εθνικό επίπεδο!
